Трывожны час

Трывожны час хвалюе думк?,
Бурл?ць у сэрцы ? ? душы.
Растуць, як хвал?, тыя гук? --
?х рэжуць вострых скал нажы.

У белай пене -- крык паэта,
Што прагне вольнага жыцця.
Бо воля -- ?здых, уздым, паветра:
Спадзеву шлях, яго працяг.

Так дума? я... Ды тольк? воля
Не здольна людзям даць спадзе?.
Яна, бы вецер сярод поля,
Што ? бубен б'е ? ? рог гудзе.

Мы развучыл?ся мал?цца,
Мы развучыл?ся кахаць...
Трывожны час людзей ба?цца,
Ба?цца волю выдыхаць.

Бо воля -- шторм у ак?яне,
Што здольны зн?шчыць гарады.
Яна на просты люд не гляне
? пойдзе босай да вады.