Мая бабуля

Вайна. Разруха. Год сорак чацверты.
У вушах ад ранняй майскай спёк? звон.
Дзя?чынка выбягае за вароты,
Далей ад дому. Каб не трап?ць у палон.

?ратуй, лясок! – ?мчацца босы ножк?,
Аж раптам прама ? вочы а?тамат.
Фашысцк? нелюдзь. Не дабегла ж трошк?,
Няма збавення ад чужога “Хальт!”

Праз лямант мац?, брэх сабак нясцерпны
У гурт зб?раюць ? старых, ? маладых,
Вядуць у варожае чужое пекла.
Праз ноч вядуць няведама куды.

Ад смаг? ? дзя?чынк? вусны смягнуць,
На ножках ад камення? мазал?.
Сябро?ку хворую за рук? цягнуць.
Зно?: “Хальт!” – палонных да чыгунк? прывял?.

Загнал? ? хле? без даху ? без вокан,
Заплюшчыць б вочы, адпачыць на м?г.
Праз дзверы к?нул? заплеслы бохан,
Бляшанку к?слай стравы на ?с?х.

Фашысты на цягн?к груз?л? зброю,
Прарэзл?ва ?сю ноч гудк? гул?…
А дзесьц?, у кустах, што за сцяною
Зал?в?ста спявал? сала??.

Шарэ?ся дзень. Трывожнай гэтай ноччу
Н?хто з палонных так ? не засну?.
Вось вартавы чамусь шпарчэй закрочы?,
А потым зн?к, бо небасвод загу?.

Страшэнны выбух, аж ? вушах заныла.
За ?м друг?, затым яшчэ адз?н.
То самалёты з зоркам? на крылах
Бамб?л? зброю, танк? ? бенз?н.

Фашысты ? пан?цы, вакол агню заслона,
Ляцяць уверх вагоны, проста жах!
?цякаюць г?тлера?цы, ?м не да палонных.
А ? дзя?чынк? слёзы радасц? ? вачах.

Праз боль у змораным знямоглым целе,
Махну?шы лётчыку ?след рукой,
Не йшл? дадому ног?, а ляцел?,
? траву ?пала тольк? за ракой.

Да партызана? прывяла сцяжынка.
Яны раб?л? мост цераз раку.
Сустрэл? цёпла, радасна дзя?чынку.
Сказала: будаваць дапамагу.

Каб больш не бачыць смерц? ? знявечча,
Каб выгнаць ката? з нашае зямл?,
Адкрыем шлях для Арм?? Савецкай,
Каб во?ны фашызм з зямл? змял?.

Такой была кал?сь мая бабуля,
Ёй ганаруся, пра яе п?шу.
Яшчэ скажу: завуць бабулю Оля,
?мя ? сэрцы з гонарам нашу.