Прамiды, або кiвок у бок канспiролагаu

Аднойчы паспрачал?ся
Два нейк?х мужыка:
– Ег?пта
П?рам?ды
Чыя ж тады рука
Шмат сотня? год таму,
Кал? ? кола нават
Вядома не было
Цуд гэтк? збудавала?
– Ус?м да?но вядома:
Дз?цячы гэта сад,
Прышэльцы збудавал?.
– М?рон, ты што, вар’ят?
Я бачу тут два варыянты:
Або ты не ? курсе спра?,
Або ты ляпну? гэта сп’яну.
Запомн?:
Бог ?х збудава?.
Цягнулася бы гэта спрэчка
Стужкаю, да?жэй за свет,
Але маланк?
Ярк?
Свет
Забра? ?х раптам,
Паляце?,
Панёс за сотн? год, вяк?,
Хв?л?н за безл?ч,
На пяск?
Зак?ну?…
У Ег?пет.
Атрэсшы вопратку сваю,
Паправ??шы свае крыжы,
Глядзяць мужы,
Не вераць в?ду:
Будуюць побач п?рам?ду!
Ас?лк? нейк?я будуюць,
?х моцу больш, чым у раце:
Нясуць па блоку ? руцэ
? вольным рухам ?х кладуць.
…Да тых два?х прыйшла свядомасць,
Вярнулася магчымасць чуць,
Але з пяском камення голас
Яны ?ртом яшчэ бяруць.
Працерл? вочы раз
? бачаць

Родныя твары,
Валасо? колер русы.
Крычаць ас?лк?, як фанфары:
“Усё могуць нашы Беларусы!”