Верш прысвячоны Людмiле Браiлоускай

Ёсць у мяне настаунiца адна.
Спявае лепш любога салауя.
Столькi студэнтау ходзiць да яе.
Такой настаунiцы не знойдзеш ты нiдзе.
Яна садзiцца за пiянiна.
I мой голас вераб^iны.
Пасля некалькiх распевак пераутварае у салауiны.
I вось спяваю я ёй песню.
А салавей iмкнецца памагаць.
Сама,як пташка дзень пархае.
I мяне вучыць,як спяваць.
I кажа мне:
Ты заспявай нам так !
Каб ад казачай калыбелi.
Мы усе заснулi.
I забылiся у снах.
У блакiтным зале,на вялiкай сцэне.
Настаунiца-спявачка так мiла.
А мне хацелася,каб у клетцы.
Яна пры мне была.
Не для таго,каб у няволi.
Яе пазбавiць лепшай долi.
А каб была са мной заусёды.
I я магла за ёй хадзiць.
Каб з ёй усё жыццё не раставацца.
Дзялiць з ёй жрэбiй мой.
Другiя не маглi бы любавацца.
Нiхто з яе адной.
Ды не. Не трэба ёй такой вось болi.
Няхай працуе у МДУ.
Няхай жыве яна на волi.
Каб у людзей зганяць смугу.
Няумелых птушак пераутворыць.
Яна адразу ж у звонкiх салауёу.
Iм частку свайго голасу падорыць.
Iх голас стане лепшым з галасоу.
Яна навучыць гэтых птушак.
Так залiвацца салауём.
Што гэты звон,як громы пушак.
Па усёй зямлi,па нашай Беларусi.
Пральецца звонкiм,чыстым ручайком.