Станiк твой не у стане расшпiлiць я...

Стан?к твой не ? стане расшп?л?ць я,
Рук? зараз быццам не мае,
Тольк? не магчыма супын?цца,
М?лая, ц? дапаможаш мне?

Гэта насамрэч не так складана,
Ты смяешся з рук ма?х туг?х,
Ну а мне здаецца што зарана
Дакранацца да грудзей тва?х.

Вось цяпер ужо зус?м няёмка-
Месяц выплы?, каб паслухаць нас,
? яго прываб?ла гаворка,
Сочыць за акном як лавелас.

Слухай дружа, зам?наеш вельм?.
Ноч да?гая, потым прыхадз?.
У святле згараюць летуценн?,
На яго лятуць як матыл?.

Хмара прытул?ла у журбоце...
На мяне пакры?дз??ся? Даруй!
Нейк? час у ц?шы й адз?ноце
Запазычы? ты з жыццёвых бур.

Аднаго ?мгнення будзе ?досталь,
Дотыку у зорнае начы.
Лашчу я твае да?г?я косы,
? табе сягоння не ?цячы...