Бозгашти сиёвуш

Бар руи гурии хасрати худ пой менихам
В-аз он баланди менигарам суи зиндаги.
Бо калби поку нияти поку нигохи пок
Ин гуна пок менигарам руи зиндаги.

Шояд хамон Сиёвуши озурда худ манам,
К-имруз пеши халк зи таърих омадам.
То бинадам чу рамзи худафрузиву вафо,
Бишносадам чу хотирае аз гузаштахо.

Пире хамуш мегузарад аз канори ман,
Fофил, ки мову у зи яке обу як гилем.
В-он зан, ки мехрубониаш пайдост аз нигох,
Худ модари ман асту набишносадам вале.

В-н кудакон – кабутаракони сапедбол –
Умедхои зиндаи аз хак расидаам,
Хушхол аз канори мани тока бигзаранд,
Фориг, ки лона сохтаамшон ба дидаам.

Эй халк, волиди ману пушту панохи ман,
Бовар бикун ба ман чу ба фарзанди хештан.
Бингар, ки ман давоми ту дар ин замонаам
В-аз рузгори рафтаи ту як нишонаам.

Бовар бикун ба ман чу ба фарзанди хештан,
Хар чи ба дил нихон бувадат, ошкора кун.
Урён ба пеши чашми ту бин – ин дили ман аст,
Боре ту эътимод ба ин санги хора кун.

Пайванди ман ба халки азизам чадид нест,
Бал ман миёни динаву фардо чу холиам,
Чун тифли офтоб дар ин сарзамини нур
Рамзи накунажодиву хам некфолиам.

Дасте гирифта сахт зи дасти гузаштагон,
Дасти дигар ба чониби ояндагон дароз,
Хис мекунам,
Ки халкаи пайванди зиндаам,
Бо хукми хикматозини таърихи хакшинос.

Худ заррахои чони хамон рафтагони дур
Имруз омаданд ба хам дар намуди ман.
Таърихи халк дар дили ман чой кардааст,
Буду набуди у шуда буду набуди ман.

Балки дили сапеду сиёхам катибаест,
Сабт аст санахои муборак ба руи он,
Эй дасти мехрубон, зи рухам гард пок кун,
Эй чашми нурбор, ту инак маро бихон.

Ман бо хама вуболу савобе, ки мар-марост,
Ошик ба диву холиву фардои механам.
Эй халки мехрубони ман, инак, маро шинос –
Шояд хамон Сиёвуши озурда – ин манам.

СИЯВУШ ДЖАЛИЛ