Клiча Радзiма - на белорусском языке

1

Кл?ча радз?ма стал?чным? вежам?,
Скл?кае да хаты дзяцей,
Зно? зазывае сва?м? прасторам?
? запрашае гасцей.

Вось ? мяне к сабе ваб?ць праз вокны,
Ман?ць радз?ма мая,
Тольк? н?як н? магу я рашыцца
Выйсц? с таго цягн?ка.

Кл?ча зямля векавечнай крын?цай,
Той, што па?ла мяне;
Гукаюць ? лес, ? бярозавы гай –
Зно? запрашаюць у сне.

Вабяць ? поле, ? луг, ? рака –
? летку, з?мой, па вясне;
Кл?чуць сябры дараг?я, радня –
Зно? ?на Дзяды? да сябе.

? журавы, прыляце?шыя з Афрык?,
Кветачк? вас?льк?;
Маняць паляны сун?цам? спелым?,
Кл?чуць да дому буслы…


2

Родныя Гомель, Жлоб?н ? Стрэшын
Лепеюць дзень ата дню;
М?нск старажытны новай будоуляй
Ваб?ць прыжацца к вакну.

Што ж я блукаю, што ж я н? еду,
Што ж н? зб?раюся я,
Ненька мая – Беларусь дарагая,
Што ж н? звяртаюся я?

Да той, што кахала ? калыхала,
Песн? спявала, карм?ла мяне;
Да той, што вучыла смяяцца ? плакаць,
Люб?ць ? мал?цца вучыла мяне.

? спадзявацца, ? верыць, ? марыць –
У працы, вяселл? ц? барацьбе;
Па шляху ?сц? ? па сцежцы-дарожцы,
? вандраваць па калючай сцярне.


3

Напэ?на б вярнулася - тольк? абрыдла
Босай ступаць па сцярне,
Можа б вярнулася – пазарастал?
Сцежк?-дарожк? мае.

Хату зламал? ? разкатал?,
? разнясл? да сябе:
Па бервяну – на палы, на сарайчык –
Людз? чужыя, а можа свае?!

Мог?лк? ? тыя параскапал? –
Здуру ц? па злабе…
Пэуна дарэмна край родны пак?нула,
Ц? можа ? н? трэба табе?!