Трыпцiх Максiму Багдановiчу

Нашто ж на зямлi
Сваркi i звадкi, боль i горыч,
Калi ?се мы разам ляцiм да зор?
М.Багдановiч
Усе мы да зор ляцiм:
У думках, у снах, у вершах...
паэт Багдановiч Максiм,
Ты ? зорнай кароне - лепшы.
Ёсць кнiга ? цябе адна-
Там зоркi Вянеры ззянне,
Любо? да радзiмы без дна
i зоркавае каханне.
Ёсць верша? адзiн вянок...
Максiм, ты не страцiм-лебедзь,
Ты словам падняцца змог
Да зор у высок?м небе

Чытаю "Вянок"
Колькi зорак-малых i вялiкiх-
I ? каронах яны, i ? вянках,
Ад Вянеры ? ад Веранiкi-
? да зоркi палё? васiлька
Колькi музыкi, колькi музыка?:
Струны сосна? кранае лясун,
Сонца йграе, пранiзлiвым крыкам
Славяць жабкi зямную красу,
Поле жалiцца тысячай скрыпак,
Шмель звiнiць i пяюць вецяркi,
Кола млына натруджаным рыпам
Будзiць соннае царства ракi,
А званы будзяць Вiльню- сталiцу
I вiтае паэт заранiцу.
Не шкадуе ён фарба? акрыльных:
БЕЛЫ ПУХ, МАТЫЛЁК СiНЯКРЫЛЫ-
Ззяе, свецiцца кожны радок!
Я чытаю Максiма? "Вянок"

Не кувай ты,шэрая зязюля!
М. Багдановiч
Кувала зязюля паэту гады,
А ён ёй не веры?,хоць бы? малады,-
Хвароба падкошвала крылы...
Шумiць кiпарыс ля магiлы
I плёскае мора за?жды.
Ляцi ж ты, зязюля, туды,
Паэту нясi васiлькi!
Куваеш яму ты вякi