Рютгер Копланд Его письма

Его письма пахнут старой бумагой,
чернила их поседели.

Да, это его почерк,
так выглядели его письма.

Письма имеют свойство прояснять то, что живет внутри,
и он – мол, на меня посмотри! – это сделал.

Писать - значит знать то, что другой прочитает –
а этим другим был я.

Буквы, выведенные его рукой
настолько он сам, что он

вернулся ко мне. Я слышу его голос,
вижу его лицо, стакан в руке, зажженную сигарету

и в то же время – ничто иное,
как истёртую бумагу и поседевшие чернила.


Zijn brieven

Dit zijn zijn brieven, ze ruiken naar
oud papier, de inkt is grijs

ja, zo was zijn handschrift, zo zagen
zijn brieven er altijd uit, dit was hij

schrijven is uitvinden wat er in je leeft
op dit papier heeft hij dat geprobeerd

schrijven is lezen, een poging te lezen
wat een ander leest – die ander was ik.

dit is wat hij met zijn hand maakte, deze
letters, ze zijn zo van hemzelf dat hij

terugkeert - hij is er weer met zijn gezicht
zijn stem, zijn handen, een glas, een sigaret
en tegelijk is het niets anders dan
papier dat verstoft, inkt die verbleekt.