Беларуская мова

Усё радзей чую я беларускую мову,
Нiбы гэтая мова зусiм не мая…
Быццам хтосьцi ствары? невядомыя словы,
Каб хаваць свае думкi ад другiх удвая.

Гэта мова, каб марыць, мова, каб верыць,
Каб пяшчотна яму пра каханне шаптаць.
Ды хiба ты не чуеш, што на мове на гэтай
Усе бярозкi у лесе тваiм гаманяць?!

Ей пяе серанады ?начы шумны ветрык,
I на ёй шапацяць у палях каласы.
А дзя?чына вяночак пляце з сiнiх кветак:
Беларускiя кветкi – мае васiлькi.

Мне бабуля нясе малако ? збаночку
I ад хлеба духмяны акрайчык дае.
Быццам самi, мае заплюшчаюцца вочы,
I прыемная млявасць у маёй галаве…

Гэты водар i смак прымушаюць на момант
Пазабыцца на тое, адкуль ты прыйшо?,
I прыслухацца сэрцам да роднага дому,
Дзе каханне i шчасце нарэшце знайшо?.

I тады зразумееш, што ты ?смiхну?ся,
Што душа заспявала у грудзях, бы жа?рук…
Быццам сонечны зайчык у сэрцы прачну?ся,
Каб напомнiць, што ты – беларускi дзяцюк.

Калi некаму сорамна роднае слова
Выма?ляць пры знаёмых сваiх цi сябрах,
Дык таму адкажу я, што сорамна дома
Анiчога не ведаць аб сваiх каранях.

I саромецца трэба таго, што не хочаш
Ты дазнацца пра продка? сваiх, iх жыццё.
Паважаць варта тых, хто любi? сваю мову
I жада? навучыць ей дзiцятка свае.

Беларуская мова за?сёды са мною.
Ты прыходзiш у казках, з’я?ляешся у снах.
Да цябе я iмкнуся са шчырай любо?ю
I чытаю цябе у любiмых вачах.

Беларусы цябе пазабылi з вякамi:
Прынiжалi русiны, палякi, i зно?
Я жадаю пачуць цябе над гарадамi,
Беларуская песня палё? i лясо?!


2009 г.