Ад Нiка Туманава

Дыхаеш ты...
Ты ? лёкк?х ма?х дрыжыкам.
Ты аджываеш мой лёс.
Жадаеш – распусн?к, жадаеш – сноб, кал? ?мееш здавацца – будзь!
Жадаеш – будзь словам – яно ?пачатку.
Жадаеш – малюй на вадзе круг?…
Не рызыкуй!
? маёй маркоты злы звычай пал?ць ?ншых.
Тонк? пергамент ма?х жадання? чысты.
?ерогл?фы чакаюць цябе.
Магчыма ?х ?зяць.
Хай пергамент стане мягчэй ад слова, пяшчотней, чым бязь.
У розавым небе пралей гуашшу ?се мае думк?.
П?шы каханне,
Пераблытваючы в?давочнасц? нашы с неверагоднай марай любой.
Проста запал? блак?тные зорк? там, дзе ?х ? быць не магло.
Няхай.
Хтосьц? вырашыць, сонейку позна.
Я за ?сход ягоны малюсь.
Хацелася – жадай из мяне любое.
Я – быццам гл?на.
Бяры.
Ляп?.
Зраб? мяне н?штаватым болем.
Горк?м палынам у тваёй сцяп?.
Буду ?мнейшы дзесятка? ?ншых, або апошн?х глупцо? глупей –
як пажадаеш.
А п?ць захочаш – зраб? вадой крын?чнай.
Пей.
Няма для мяне н? мяжы, н? нормы.
Можашь любым мяне ? мару ?зяць.
Ус?м, што ? цябе адаль'ецца ? форму я, быццам волава, змог бы стаць.
Ноч або дзень – н?як?х адрознення?, кал? марачка ? цябе святла.
Можаш мяне зраб?ць богам уласным.
Гало?нае – шчыра так пажадай.
Бога не трэба люб?ць па плану.
Богу памылк? твае з рук?.

Проста жадай мяне.
Богам стану,
кал? ты жадаеш мяне так?м.