пазней дапiшу, дон кiхот

Кал? тым, хто разважае,
адрасуюць, Цябе, кн?га,
дык Табе не пагражае,
атрымаць за змест свой кп?на?.
Кал? па руках дурнога
праз памылку павандруеш,
ад яго лухты ты многа
пра п?сьмо сваё пачуеш,
бо са скуры лезц? будзе,
каб данесц? розум людзям.

Досвед вучыць нас: чым лепей
расцв?це на сонцы дрэва,
тым пад ?м выгодней летам.
Адпра?ляйся хутка ? Бэхар -
дрэва вел?чнае ёсць там,
што гадуе мужных прынца?.
Сярод ?х бы Аляксандар
герцаг здоле? апын?цца:
цень яго Цябе схавае -
доля смеламу спрыяе!

Раскажы ты пра прыгоды
дваран?на, што праз кн?г?
страц?? розум незваротна:
б?твы, рыцары, княг?н?
ахап?л? яго думк?
быццам ён герой Ранланда,
пакутуе з-за разлук?,
любай складвае балады:
Дульс?нэ?, л?чыць, сэрца
тольк? мечам ён даб'ецца.

Нейк?м гербам упрыгожыць
л?ст свой тытульны не ?здумай:
нам ачко? жа не памножа
карты л?шняе ф?гура.
У прадмове будзь пакорны.
"Альвара як? де Луна!" -
хай пра а?тара не стогнуць.
Яго
жорсткая фартуна,
бы Францыска-караля,
падманула-абышла.