В. Высоцкий. Мне каждый вечер зажигают свечи

Мне ?вечары запальваюць свечы,
? вобраз твой абкурвае дым,
Хоць ведаю, што час за?сёды лечыць,
Але я не хачу м?рыцца з тым.

Цяпер не страчу вечнага спакою,
Бо ?се, што ёсць: ? горасц? ? мёд,
Не ведая, яна ?зяла з сабою,
Спачатку – у порт, пазней – у самалёт.

Мне ?вечары запальваюць свечы,
? вобраз твой абкурвае дым,
Хоць ведаю, што час за?сёды лечыць,
Але я не хачу м?рыцца з тым.

? душы маёй – пустынная карц?на.
Ну што ста?це над маёй пустой душой?
Абры?к? песен там ? павуц?на,
А ?сё астатняе яна ?зяла з сабой.

Цяпер мне ноч запальвае свечы,
? вобраз твой абкурвае дым,
Хоць ведаю, што час за?сёды лечыць,
Але я не хачу м?рыцца з тым.

У душы маёй – усе мэты без дарог?,
Кал? ? яе ты п?льна паглядз?ш,
Убачыш рэштк? фраз ? дыялога?,
Астатняе – дык Францыя, Парыж.

Няхай мне ноч запальвае свечы,
? вобраз твой абкурвае дым,
Хоць ведаю, што час за?сёды лечыць,
Але я не хачу м?рыцца з тым.

(Н?якай прэтэнз?? на добры пераклад. Тольк? старыя спробы ? вял?кая павага да талента Уладз?м?ра Высоцкага.)